De geschiedenis
De naam Bullmastiff zegt het eigenlijk zelf al, dit ras is gefokt uit de Bulldog en de Mastiff. Deze beide rassen zijn al zeer oud en vonden ook hun oorsprong in Engeland. Altijd al vinden we in de geschiedenis dat honden in dienst stonden van de mens. Als jachthond, veedrijver, bewaker van huis en hof, als beschermer van de kudde, maar zeker ook als oorlogshond.
Zeer grote honden trokken met de legers mee ten strijde. Deze honden werden uitsluitend gefokt en geselecteerd op hun werkkwaliteiten. Zo vinden we in de ontwikkeling van de Mastiff de oorlogshond terug. Engeland bezat toen al heel grote honden. Ook andere volkeren zoals de Romeinen hielden van deze oorlogshonden en zo ontdekten de Romeinen bij de inval in Groot-Brittannië deze grote Mastiffs die nog groter bleken te zijn dan de doggen van Rome. Toen werden enkele van deze honden mee naar Rome genomen om ze daar in te kruisen met de lokaal gefokte doggen van Rome (is misschien ook de basis geweest voor de ontwikkeling van de Franse, Duitse en de Doggen van Zwitserland?).
De Engelse Bulldog die toen nog bekend stond als de vechter in de arena, wiens voorouders uit Spanje kwamen en in Engeland nog een tijd gefokt werden voor de hondengevechten, heeft zich na het verbod op deze gevechten gelukkig ontwikkeld tot de hedendaagse rustige en volkomen betrouwbare huis- en showhond. Echter, de toenmalige Bulldog was niet de goede lobbes van nu. Hij was uiterlijk hoger op de benen, minder zwaar gebouwd met een zwaar hoofd, wel erg lenig en bijzonder temperamentvol en een grage bijter. Tweehonderd jaar geleden hadden den Engelsen deze beide rassen al eens ingekruist, wat ten gunste werd bedoeld voor de Mastiff-ontwikkeling. Men had toen ook al veel voor- en tegenstanders van het type zoals het zou moeten worden en de kruisingsproducten werden weer sterk geselecteerd. Een Franse schrijver Bufon schreef in 1791 het volgende: ‘Uit de kruising van Mastiff en Bulldog ontstond een hond die wezenlijk groter was dan de Mastiff. Ook de schrijver Stonhenge geeft bericht van kruisingen tussen de Mastiff en de Bulldog.
Hutchinson schrijft in 1876 dat uit deze kruisingen honden kwamen die uitstekend voor de africhting geschikt waren. Toch kwam de Bullmastiff als ras nog niet van de grond. Deze serieuze ontwikkeling liet toch nog enkele jaren op zich wachten. Inmiddels waren er wel wat mensen die in deze kruisingsproducten wat zagen en er ook mee werkten. Iets wat in die tijd alleen de aandacht had. Vanwege de goede resultaten die op werkgebied behaald werden kwam er toch meer aandacht voor deze kruisingsproducten.
Deze ontwikkeling vond plaats tussen de jaren 1878 en 1910. Vooral de Engelse jachtopzieners hadden veel aandacht voor deze honden. Zij immers hadden een steeds groter wordende behoefte aan een goede werkhond vanwege het steeds moeilijker worden van het uitvoeren van hun werk. De grote armoede van die tijd noopte de mensen meer en meer tot stropen en wel op de grote jachtterreinen van de rijken. Op het stropen stond de doodstraf door middel van ophanging. De jachtopziener had dus behoefte aan een hond die niet beet. Tot kort tevoren werd de Bulldog wel gebruikt doch bleek niet zo geschikt omdat hij te fel was en de stroper te veel beschadigde zodat ophanging niet meer nodig was. Ophangen van de stropers was nodig en diende ter afschrikking van het volk. De hond moest uithoudingsvermogen hebben, langs de fiets kunnen lopen en zijn werk kunnen doen op wild terrein. Hij moest alert zijn, goed tegen weersinvloeden bestand en het liefst donker van kleur zijn daar hij vaak zijn werk in het donker en in de nacht moest doen.
Hij moest de stropers aanspringen, omverwerpen en in bedwang houden totdat de jachtopziener hen kon insluiten. En zo ontstond The Keepers Nightdog zoals men hem toen noemde. De aandacht voor het ras werd groter, want uit noodzaak was zeer streng op werkkwaliteiten gefokt. Er werden zelfs wedstrijden gehouden en demonstraties om hun kunnen te tonen. Grove prijzen werden er voor de bewezen goede exemplaren betaald. Zo is het bekend dat in 1901 een kennelhouder op de tentoonstelling kwam, die geld gaf voor diegene die op de been wist te blijven na aanspringen van zijn Bullmastiff.
Tot drie maal toe probeerde een man, die toch ervaring met honden bleek te hebben het, maar het lukte hem niet. Deze zo karaktervolle hond heette Thorneywood Terror.In het begin van hun ontwikkeling waren er natuurlijk ook honden bij die niet geschikt bleken omdat ze te zachtmoedig waren of zo bijterig, dat men ze niet kon temmen. Toen werd er dus een beroep gedaan op de fokkers die zich over het ras zouden gaan ontfermen! Door planmatig en selectief te fokken is de Bullmastiff uitgegroeid tot het huidige type wat we nu regelmatig op de tentoonstellingen zien. Een van de belangrijkste fokkers die zich voor de ontwikkeling van de Bullmastiff heeft ingezet is de bekende Mr. Sam Moseley. Mr. Moseley had de beroemde Farcroft kennel die later Bullmastiffs over de hele wereld heeft verkocht. Bekend zijn Farcroft Fidelity en Farcroft Silvo.
Inmiddels ontwikkelde de kynologie zich ook en men ging zich beraden hoe de Bullmastiff er eigenlijk uit moest gaan zien. Ook deze ontwikkeling ging natuurlijk niet zonder problemen, want de aanhangers van het ras waren toch zeer zuinig op het karakter en dat mocht er vooral niet onder lijden. In de fokkerij bleek al gauw dat er terugslagen naar de voorouders kwamen. Dus naar het Bulldog-type en het Mastiff-type. Er moest ook een club opgericht worden: Mr. Moseley werd de eerste voorzitter van de National Bullmastiff Policedog Club. Dit was in 1925. Uit de naam van de club blijkt hoezeer de fokkers de bedoeling hadden een gebruikshond te fokken. In december 1924 erkende de Kennelclub het ras als zodanig en schreef de eerste Bullmastiff in het hondenstamboek. Alle honden die reeds drie generaties zuiver waren konden worden ingeschreven.
Vanaf dat moment kon de Bullmastiff ook op de tentoonstellingen komen, de fokkerij kreeg grote populariteit en het ras begon aan zijn reis rond de wereld. Farcroft Silvo werd op de Cruffts in 1927 winnaar en kampioen en er waren al 47 Bullmastiffs gemeld. Genoemde Silvo was gestroomd en belangrijk in de opbouw van het ras. Ook de jaren dertig kende haar belangrijke honden die toonaangevend waren om de fokkerij de goede kant op te sturen, nl. Champion Wisdom of Wynyard en Husar Stinkor. Ook een van de meest karakteristieke Bullmastiffs uit deze begin periode is de bekende Tiger Torus en zijn zoon Champion Tiger Prince, de eerste gele kampioen onder de Bullmastiffs in 1928.
In de jaren 1920-1930 waren ook als goede opbouwers van het ras bekend: Derby Grip gestroomd 1923, Ook kwamen er weer nieuwe kennels bij zoals: Le Tasyll van Mr. D.J. Nash, Rosland van Miss Rose, Springwell van Mr. Richardson en Mulorna van Doris Mullin. Ook de Bullstaff kennel van de fam. Short. Al deze kennels en nog anderen hebben na de oorlog hard gewerkt om de Bullmastiff weer gestalte te geven en dat is hen gelukt met tal van bekende en vooraanstaande vertegenwoordigers uit het ras. Heel bekend werd de reu Achilles, gefokt in de kennel Bullstaff. In 1959 voegden zich nog twee fokkers aan het bestaande rijtje toe, nl. Yorkist van de fam. Reynolds en Oldwell van H. Collias. Bekend werd Collins Miss Muffet, Marquis en Martin. Dit waren kinderen van de bekende reu Vagehond of Mulorna.
In 1960 kwam Mr. Price er nog bij met de kennel Lombardy. De kennel kreeg onder andere bekendheid vanwege de mooie helderrode kleur. Mr. Pratt werd bekend met zijn gestroomde honden in de kennel Kelwall. Hun kennel is opgebouwd uit Champion Ambassador of Buttenoak.En zo komen we met de Silverfarm en Bunsoro kennels en de kennel van Miss Cox met haar Colom honden aan het huidige bestand. Ook in Nederland, Belgie en Duitsland heeft het ras zich op voortreffelijke wijze ontwikkeld. Nederland is de familie Hammink met de kennel Bullstiff en de famille Boerman met de kennel van Paradisis Nobilium zeer erkentelijk voor de zorg over dit ras. Ook de familie de Meijer met de kennel of the Forrest Ranger heeft voor bekendheid van het ras gezorgd.
Voor Belgie mag zeker de fam. Loeckx niet vergeten worden met hun bekende Woodbull Farm honden. Duitsland kent o.a.de fam. Siebold met hun Vom Antoniushof honden, Olga Weise met haar Ex-Brittania kennel en niet te vergeten Klauss Arnolds met de bekende kennel vom Frankental. In Nederland werd in 1977 de Multiraciale rasvereniging NMMC opgericht met o.a. de Bullmastiff. In september 2000 is de werkgroep van de Bullmastiff verder gegaan als de rasvereniging voor de Bullmastiff, de BMCN.